De gevallen sneeuw dooit langzaam, het is grijs, koud en nat, guur weer, rond de Rieselfelder bij Münster. Toch gaat de wandeling door, langs de vele Rieselfelder aan de noordkant van de stad.
De Rieselfelder ontstonden rond 1900, toen de hoeveelheid afvalwater uit de stad zodanig groot werd dat deze niet meer via de rivieren Aa en Ems kon worden afgevoerd.
Deze toenemende afvoer leidde vanwege de standoverlast tot klachten van de stroomafwaarts wonenden, de “Aa- und Emsunterliegern”. Een alternatief werd gezocht.
De heidegebieden ten noorden van de stad, tussen Münsterscher Aa en Ems (Nederlands: Eems) werden vanwege hun goede bodem als “overloop- en neerslaggebied” voor het afvalwater in gebruik genomen (“rieseln” betekent neervallen, dwarrelen). Begin jaren 60 hadden deze “Verrieselungsflächen” een omvang van ruim 6 vierkante kilometer. En ondertussen bleven deze gebieden het hele jaar onder water staan, waardoor een nieuwe flora en fauna ontstond.
Overigens komt het woord “rieseln”(neerdwarrelen) ook voor in het “Leise rieselt der Schnee”, een bekend Duits Kerstlied uit 1890, en nog vaak gezongen, o.a. door het koor Blau-Weiβ Aasee.
Na de bouw van een grote zuiveringsinstallatie in de jaren 70 vielen de velden droog. Er ontstond een politiek-maatschappelijke discussie om een industrieterrein aan te leggen en een kerncentrale (Atomkraftwerk) te bouwen aan de Ems.
Maar met de aanduiding “Europareservat” en de “Anerkennung als Feuchtgebiet internationaler Bedeutung” kwam het water terug en werd het definitief natuurgebied. Een leuk gebied om te wandelen, ook bij slecht weer en, bij voldoende vorst, om ’s winters te schaatsen.
Sinds het boek van Charlotte Roche is het woord “Feuchtgebiete” overigens in een andere context komen te staan …
